Miłość platoniczna

Miłość platoniczna – miłość wolna od seksu i zmysłowości, przyjacielska, bezinteresowna, lojalna i wierna.

W oryginalnej formie miłość platońska jest rozumiana jako przybliżenie kochanków do wiedzy i platońskiej formy piękna. Platon opisał ją szerzej w swoich dziełach: "Phaedrus" oraz "Uczta", w których to podane przykłady odwołują się wyłącznie do miłości pomiędzy mężczyzną a chłopcem. W dialogu "Phaedrus" mówi się, że jest to forma boskiego szaleństwa, która jest darem pochodzącym od bóstw, a jej właściwe określenie jest wynagradzane przez bogów w życiu pozagrobowym. Natomiast w "Uczcie" jest opisany drobiazgowo sam sposób dochodzenia poprzez miłość do formy piękna i mądrości.

Platon w "Uczcie" opisuje historię opowiadaną przez Arystofanesa o bardzo silnej istocie ludzkiej o dwu twarzach, czterech rękach, czterech nogach, plecach i piersiach naokoło, zagrażającej bogom. Zeus znalazł sposób, by, nie zabijając ludzi (jak chcieli inni bogowie), osłabić ich poprzez przecięcie każdego na dwie połowy. Od tej pory każdy szuka drugiej połowy, a gdy ją znajdzie, druga osoba, choć obca, staje się nagle bliska.